Η Κέα με σχήμα σταγόνας, στέκεται αγέρωχη μπροστά στο μεγάλο θαλάσσιο ρεύμα του Κάβο – Ντόρο και θεωρείται η φυσική γέφυρα επικοινωνίας της Στερεάς Ελλάδας με τις Κυκλάδες, οριοθετώντας παράλληλα το Αρχιπέλαγος από το Νότιο Ευβοϊκό κόλπο. Με περίμετρο περίπου 85 χιλιόμετρα και συνολική επιφάνεια 131 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η Κέα είναι από τα μεγαλύτερα Κυκλαδονήσια και το δυτικότερο των Κυκλάδων καθώς και το πιο κοντινό στην Αττική. Το λιμάνι της, απέχει μόλις 40 μίλια από τον Πειραιά και 16 μίλια από το Λαύριο.
Το νησί είναι ορεινό με μέσο υψόμετρο (285μ) και με ψηλότερη κορυφή τον προφήτη Ηλία (568μ) και ανάμεσα στις βουνοσειρές σχηματίζονται στενές κοιλάδες.
Οι ακτές σχηματίζουν μικρούς όρμους και ακρωτήρια σπήλαια θαλάσσια, κατά το ήμισυ ή εξολοκλήρου κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, Ο μεγάλος κόλπος του Αγίου Νικολάου, ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια της Μεσογείου, βρίσκεται στα βορειοδυτικά ενώ λίγο πιο ανατολικά βρίσκεται ο κόλπος του Οτζιά που είναι ανοιχτός στο βοριά. Στα νοτιοδυτικά όπου τα βουνά καταλήγουν ομαλότερα στη θάλασσα, διαγράφεται ο κόλπος Κούνδουρος.
Οι όρμοι Πόλες και Σπαθί στα Ανατολικά και Ποίσσες στα δυτικά είναι μικρότεροι.
Η Κέα είναι ένα νησί που δεν αποκαλύπτει άμεσα και εύκολα τον πλούτο της χλωρίδας της. Ο καλοκαιρινός επισκέπτης, που απολαμβάνει κυρίως τις μαγευτικές παραλίες της, ίσως να μην προσέξει καν τα δάση της με τις μεγαλόπρεπες βαλανιδιές, (Quercus ithaburensis, ssb. macrolepis), που καλύπτουν μεγάλες εκτάσεις στο εσωτερικό του νησιού, ή τον πανέμορφο κρίνο της θάλασσας (Pancratium maritimum), που στολίζει ακόμη τις αμμουδιές της, αν και απειλείται με εξαφάνιση από την τουριστική τους αξιοποίηση. Επίσης, η campanula reiseri είναι από τα σπάνια και απειλούμενα φυτά της Ελλάδας.
Δείτε βίντεο με εικόνες από Κέα
Λουλούδια
Μυριάδες αγριολούλουδα, σε μια απίστευτη χρωματική ποικιλία, καλύπτουν τις πλαγιές των λόφων, τις όχθες των ρεμάτων και των μικροσκοπικών, λαξεμένων στο βράχο, λιμνών της, τα βαθύσκιωτα φαράγγια, τις άκρες των δρόμων, ακόμη και τις σχισμές των βράχων. Φυτά ενδημικά των Κυκλάδων και της Ελλάδας, άγριες ορχιδέες, άφθονα φαρμακευτικά βότανα, αρωματικοί θάμνοι, σπάνια μανιτάρια, πολύχρωμες λειχήνες, υπεραιωνόβιες καστανιές, σφεντάμια και «φίδες» (Juniperus phoenicea), «κοκορετσιές» (Pistacia terebinthus) και «κουτσουπιές» (Cercis siliquastrum), κρόκοι, ίριδες, καμπανούλες, ανεμώνες, αγριοτριανταφυλλιές, ζουμπούλια, άγριες γλαδιόλες, ασφόδελοι, σπάρτα, συνθέτουν έναν πίνακα εξαίσιας ομορφιάς, που είναι βέβαιο ότι θα κρατήσει τον επισκέπτη για πάντα δέσμιο της γοητείας αυτής της «άλλης», άγνωστης Κέας.
Η Κέα φιλοξενεί 16 από τα 1300 φυτά που φύονται μόνο στην Ελλάδα. Από τα 16 ενδημικά φυτά της Κέας, τα 5 έχουν χαρακτηριστεί σπάνια. Η Fritillaria graeca, περιλαμβάνεται στα αυστηρά προστατευόμενα φυτά της Σύμβασης της Βέρνης του Συμβουλίου της Ευρώπης , για τη διατήρηση της Ευρωπαϊκής άγριας ζωής και των φυσικών οικοτόπων. Το νοτιοανατολικό τμήμα της Κέας, έχει ενταχθεί στο δίκτυο NATURA 2000. Η κυρίαρχη βλάστηση στο νησί είναι οι θαμνώνες και τα φρύγανα σε αρκετές ποικιλίες (Sarcopoterium spinosum, Centaurea spinosa). Το πέτρωμα κυρίως είναι ο σχιστόλιθος. Οι ποταμοί έχουν περιοδική ροή. Το θαλάσσιο βυθό τον στολίζουν μεγάλες εκτάσεις βλάστησης (Ποσειδώνιες).
Δείτε βίντεο με τα λουλούδια της Κέας
Βελανιδιά
Στη Κέα, υπάρχουν δάση της Βασιλικής δρυός, από τα ελάχιστα που έχουν μείνει στο Αιγαίο. Η βελανιδιά φυτρώνει σε όλη την κεντρική και ανατολική Κέα και παλαιότερα ο καρπός της έδινε μεροκάματο στους κατοίκους αφού κατείχαν την τέχνη της βυρσοδεψίας. Η χαμάδα – ο καρπός του δέντρου – μαζευόταν τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο. Οι εργάτες, αφού την μαζεύανε, την απλώνανε σε πέτρινες απλώστρες για να στεγνώσει. Σε όλες τις περιοχές που υπήρχαν βελανιδιές, στήνονταν τα καρβουνοκάμινα. Με τις υποδείξεις του Δασαρχείου, γίνονταν η κατασκευή του καμινιού, ο έλεγχος της καύσης, η παραγωγή του τελικού προϊόντος και η μεταφορά. Έπειτα, οι έμποροι την πουλούσαν στα εργοστάσια βυρσοδεψίας της Ευρώπης.
Η δραστηριότητα αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος του δάσους της βελανιδιάς, το οποίο σήμερα προστατεύεται με αυστηρά μέτρα. Μετά τον πόλεμο, τα χημικά προϊόντα άρχισαν να αντικαθιστούν την φυσική πρώτη ύλη κατεργασίας των δερμάτων, με συνέπεια η βελανιδιά σήμερα να προσφέρει μόνο τον ίσκιο της. Επίσης, εκείνη την περίοδο άνθισε στη Κέα, η παραγωγή και το εμπόριο ξυλοκάρβουνου.
